Gmina Stronie Śląskie: Pracownicy "Raju Pstrąga" w Goszowie pomagają Ukraińcom. Wspominają i dziękują za pomoc

Drodzy, jak wiecie w miniony wtorek ruszyliśmy na granicę Polsko-Ukraińską. Niespodziewana ilość z Was wsparła tą inicjatywę zarówno darami przywiezionymi do nas, jak również finansowo - za co z całego serca Wam dziękujemy. Z tego właśnie powodu, chcielibyśmy zdać Wam krótką relację oraz aktualny status - abyście wiedzieli jak zostało zagospodarowane Wasze wsparcie. Temat pomocy jest trudny, bo nie jest łatwo pomagać mądrze - ale aktualnie to nie czas na te rozważania. Więc do rzeczy.

Byliśmy na trzech granicach. W Medyce, w Budomierzu oraz w Korczowej. Ostatecznie, stwierdziliśmy że nasza pomoc będzie najbardziej potrzebna w Korczowej. Tam znaleźliśmy się w „punkcie rejestracyjnym” (które punktem rejestracyjnym tak naprawdę już nie jest) znajdującym się w zaadoptowanej hali kompleksu Korczowa Dolina. Aktualnie jest to coś pomiędzy centrum przerzutowym a miejscem tymczasowego zakwaterowania. Żeby dać Wam pogląd na sytuację, wygląda to następująco: Osoby przechodzące przez granicę pieszo, zaraz po jej przekroczeniu są pakowane do autobusów które zawożą je do położonej ok 5 km dalej Korczowej Doliny. Z Korczowej Doliny jest organizowany transport w dalsze zakątki Polski i Europy.

Część osób przebywa tam bardzo krótko (po część z nich przyjeżdża rodzina, znajomi lub osoby zapewniające im czasowy pobyt), jednak wiele z nich przebywa tam, nie wiedząc co robić i gdzie się udać dalej. Te właśnie przypadki chwytają za serce. Człowiek myśli, że jest twardy dopóki nie widzi płaczących dzieci ciągniętych za matkami, które same nie do końca mogą odnaleźć się w aktualnej rzeczywistości. Tysięcy (tak, tysięcy) ludzi koczujących w hali usłanej polowymi łóżkami, pytających nas, wolontariuszy co mają robić i gdzie się udać, żeby rozpocząć nowe życie. Ludzi płaczących nad kubkiem gorącej herbaty, z jednej strony ciesząc się, że udało im się wydostać bezpiecznie - ale z drugiej nad faktem, że nie wiedzą co robić dalej, gdyż całe ich życie i dobytek zostały w kilka godzin pozostawione za sobą.

Dwóch Pań, które dziękowały za to, że przy naszym stoisku po raz pierwszy od tygodnia się uśmiechnęły. Około 70cio letniej lwowianki, która będąc już w Polsce, po 20 godzin na dobę biega szybciej niż my, połowę młodsi, załatwiając transport i nowe życie dziesiątkom rodzin. Ukraińcom, którzy mówią, że nigdy nie spodziewali się od Polaków takiej życzliwości, pomocy oraz wsparcia. Tego właśnie byliśmy częścią. My oraz wszyscy Wy, którzy wsparli naszą inicjatywę.

Gdy dotarliśmy do Doliny, zorganizowaliśmy szybko stoisko, na którym zaczęliśmy wydawać wodę, słodycze dla dzieci, a chwilę później także ciepłe posiłki. Z czasem, nasze stoisko rozrosło się pod względem wielkości i asortymentu. Zajęliśmy miejsce przy samym głównym wejściu. Jesteśmy pomiędzy parkingiem autobusów (przywóz osób z granicy i wywóz w kolejne miejsca) a ogrzewaną halą gdzie wszyscy przywiezieni mogą odpocząć. Wydajemy ciepłe napoje oraz jedzenie w trybie ciągłym 24h/dobę. Przestraszone dzieciaki dostają słodycze, dorośli kubek kawy lub ‚czaju’. Dodatkowo, na stoisku dystrybuujemy środki higieniczne.

Jesteśmy także jednymi z pierwszych osób widzianych przez uchodźców, więc udzielamy informacji wszelakich. Od możliwości wezwania taxi, przez koordynację transportu w dalsze rejony, użyczanie telefonu, załatwianie nocnika, i tak dalej i tak dalej.

Aktualnie początkowy chaos na naszym stanowisku przechodzi w ustrukturyzowane działanie. Na szczęście znalazł się kolega (Tomek Wencek) który podjął się zarządzania tym miejscem po naszym wyjeździe (sobota po południu). Planuje to robić przez najbliższy tydzień lub dwa. Wychodzi więc na to, że pomoc będzie ciągła bo już teraz jest namacalna. Chociaż zależy to od jednego. W chwili obecnej potrzebujemy zwłaszcza jednej rzeczy: Wolontariuszy na stoisko do wydawania posiłków i napojów, aby nasza inicjatywa mogła nadal działać i robić to 24h/doba.

Przykre jest to, że to co najlepsze tam na miejscu, to głównie wynik oddolnych inicjatyw. Takich jak nasza. Nie jesteśmy wspierani przez żadną organizację. Osoby zaangażowane w tą akcję robią to jedynie z czystego serca. Wszystkie wydawane produkty są albo zakupione ze środków pozyskanych ze zbiórek (takich jak nasza, Pawła Bieganowskiego oraz Tomasza Wencka) oraz z magazynów centrum rejestracyjnego (gdzie zakres produktów jest ograniczony). Ile jeszcze będziemy pomocni? Nie wiemy. Wiemy natomiast, że potrzeba nie zniknie w przeciągu następnych dni, tygodni a pewnie i miesięcy.

To niesamowite co się dzieje tam, na granicy. Zarówno przerażajace jak i budujące. Zobaczymy co będzie dalej. Wiemy natomiast, że jest to jedno z najważniejszych wydarzeń w naszym życiu i chcemy nadal być tego częścią.

Czekając na lepsze dni, Asia i Dominik.

P.S. z tego miejsca chcielibyśmy podziękować wszystkim, którzy zaangażowali się w pomoc: Naszym cudownym pracownikom, Justynie Gorczyca i Marcinowi Gorczyca, którzy dość niespodziewanie dołączyli do nas nie chcąc puszczać nas samych. Igorowi z Hello Yellow - Pasieka Szczęśliwych Pszczół, za dołączenie do Ekipy i pomoc w każdym aspekcie. Pawel Bieganowski i Tomasz Wencek, którzy kuchennym doświadczeniem pomogli ogarnąć nasz początkowy chaos, a Tomkowi także za decyzję zaopiekowania się stoiskiem na koniec naszej warty. Justyna Charubin, która co chwilę odwiedza granice wspierając wiele inicjatyw, także naszą. Piotrkowi z Wrocławskie podróże kulinarne, który dobrym słowem szerzy informacje o naszych oraz innych podobnych akcjach. Oraz wielu, wielu innym osobom których ciężko na szybko wymienić, ale Wy wiecie kto... No i przede wszystkim Wam, którzy postanowili przeznaczyć swój czas, pieniądze i energię na pomoc tym potrzebującym.

Dzisiaj przynosimy Wam opowieść. Opowieść będzie długa, ale nareszcie z optymistycznym przesłaniem. Wybaczcie, że zdradzamy wydźwięk i zakończenie, ale w niej akurat nie chcemy budować napięcia. Sami zastanawiamy się jak zacząć, więc spróbujemy napisać pierwsze słowo a później mówią, że samo idzie.

Historia będzie o tym, jak życie pisze niebywałe scenariusze. Jest dzień 24 lutego. Putin robi niespodziankę całemu współczesnemu światu. Kilka dni później, piątka śmiałków pakuje auta i jedzie pomagać na granicy… No ale przecież tą opowieść już znacie. Na granicy testujemy swoją wytrzymałość, moc psychiki, empatię. Ale także siebie nawzajem. Poznajemy ludzi, poznajemy sytuację, uczymy się świata na nowo.

Mijają tygodnie. Ten rozdział uznajemy za zakończony. Wracamy do normalności, domów, pracy.

Coś jednak uwiera, coś jednak w nas siedzi. Wiemy przecież, że temat uchodźczy jest daleki do zakończenia. Wiemy też, że ciężar pomocy uchodźczej przenosi się z granic do miast - gdzie większość z naszych nowych, tymczasowych lub też nie, obywateli aktualnie się znajduje. Partyzantka jest cudowna, na partyzantce i prowizorce świat zbudowali, ale czas już myśleć o rozwiązaniach systemowych. A tych we Wrocławiu ciągle jakby brak.

W chyba wszystkich dyskusjach pojawia się hasło „Czasoprzestrzeń” a następnie „Sektor 3”. Obie lokalizacje działające na barkach fundacji lub stowarzyszeń - bez ani złotówki pomocy państwa.

Akurat tak się składa, że z Czasoprzestrzenią się dobrze znamy i lubimy. Później okazuje się, że z Sektorem w sumie też. Szybkie dyskusje, kilka telefonów, spotkanie z „naszymi” - znanymi już latami, przetestowanymi na granicy. Zbiera się zespół ludzi którzy „dopinają tematy”. Na wschodzie poznaliśmy World Central Kitchen. Organizację pomagającą żywić. Chwytamy za telefony. Jeden, drugi, może nawet trzeci. Ale sprawa umiera.

Jednak niektóre rzeczy potrzebują czasu. Tak żeby się uprawomocnić. Amerykański free style nawet większy od naszego. Dokładnie w 5 tygodni po ataku na Ukrainę, w czwartek wieczorem dzwoni telefon. Chyba się uda.

Piątek rano: Zielone światło - żywimy! "Dobra, fajnie, ale ile czasu na rozruch?" "Jaki rozruch?! W poniedziałek odpalamy!" Na początek skromnie, marne dwa tysiące… osób. Po trzy posiłki, czyli porcji sześć tysięcy. Plus owoce, desery, kawa i oczywiście czaj. Codziennie. W dwóch lokalizacjach, a co tam!

Już w poniedziałek mieliśmy project managera, księgowego, koordynatorów, 2 managerów starszych, 2 managerów młodszych, kierowcę, złotą rączkę i 19 dziewuszek do wydawania jedzenia (wszystkie oczywiście zza wschodniej granicy). Ekipa cudowna. Wymieniłbym wszystkich z imienia, ale boję się że kogoś pominę.

To chyba sen. Czterech ziomków? Pomysł z granicy? Plus przyjaciele? Ale jak to…
Ano tak to drodzy Państwo. Tak to właśnie. Tak się historia właśnie układa.

Jeżeli będziecie więc nasi drodzy, gdzieś w czeluściach dolnośląskiej stolicy, wpadnijcie na Czasoprzestrzeń albo Centrum Sektor 3 przybić piątkę, popatrzeć, podrzucić kilka darów do magazynów albo po prostu dodać nam trochę pozytywnej energii, którą my bezdyskusyjnie przyciągamy.

Raj Pstrąga to najstarsza w województwie dolnośląskim hodowla pstrąga wraz z rodzinną knajpką na ponad hektarowym terenie. Gospodarstwo w roku 2014 zostało przejęte przez trójkę przyjaciół, którzy zafascynowani naturą i otaczającym okolicę krajobrazem postanowili porzucić wielkie miasto, a tym samym dotychczasowe zajęcia i spełnić marzenia o niezależności, gotowaniu i spotykaniu nowych, ciekawych ludzi. Budujemy miejsce, w którym nie tylko można zjeść pstrąga samodzielnie wyłowionego z wody, czy też inne z oferowanych dań, ale można się zatrzymać, odpocząć od otaczającego nas zabieganego świata, porozmawiać przy dużym stole, zarówno z gospodarzami, jak i spotkanymi właśnie ludźmi.

rajpstraga.pl
facebook.com/rajpstraga