II wojna światowa w Bad Reinerz (PAMIĘTNIK cz.II)

Ostatnie dni kwietnia i pierwsze dni maja 1945 roku zaznaczyły się niekończącycmi się kolumnami wojskowymi Wermachtu, najpierw jeszcze w kierunku wschodnim, potem już na zachód. Rynek często był miejscem nocnego spoczynku, całkowice zastawiony pojazdami Wermachtu. Widziałem to sam wielokrotnie podczas mojej porannej drogi o godzinie 5.30 do kaplicy szpitalnej. W pierwszych dniach maja, przed końcem wojny, poruszają się nie kończące się kolumny militarne, prawie już tylko w kierunku zachodnim. Oddziały przybywają po części z frontu. Pojazdy są zajęte ubrudzonym, wyczerpanymi, zaopatrzonymi w pierwszą pomoc rannymi.

W niedzielę 6 maja 1945 roku, burmistrz i kierownik grupy miejscowej Pfitzner, zwołał wszystkie osoby urzędowe i kierowników zakładów do restauracji „Hummelfurtsen”, aby im wyjaśnić położenie. Kobiety i dzieci do lat 14, a także starzy ludzie, mieli zostać ewakuowani pojazdami do Broumova, skąd w dalszą drogę mieli się próbować dostać „na łut szczęścia”. Były sprzeciwy co do tego, aby wysłać ludzi zupełnie w niepewność, między innymi ze strony nauczyciela Klinke i Kierownika Poczty Seidela. I w ten sposób podjęto jedyne sensowne postanowienie, że wszyscy pozostają w miejscowości i nikt nie opuszcza małej ojczyzny. Przy tym spotkaniu Pfitzner ogłosił, że poza tym „niniejsza Partia zostaje rozwiązana!”. Burmistrz Pfitzner opuścił jednak następnego ranka po cichu miasto. Podobno żył gdzieś później w Bawarii. Wcześniejszy burmistrz z ramienia SDP, pochodzący z miejscowości Dittersbach, Rossler, wraz z innymi dawnymi członkami SDP i komunistami, przejął administrację miasta. Wejście Rosjan stało się nieuniknione i miasto musiał zostać poddane „zwycięzcom”.

Pod przewodnictwem Rosslera została utworzona „Komisja miejska antyfaszystów”. Należeli do niej Fritz Liebig, Frieben, kontroler szkła Tautz i członek partii KPD-Dudey. Oni, wraz z wieloma mieszkańcami Renierz zebrali się w dniu 9 maja 1945 roku przy Młynie Papierniczym na przyjęcie Rosjan. Wreszcie wieczorem przybyli Rosjanie. Rossler złożył oświadczenie o przekazaniu miasta i został przez komendanta wyznaczony jako pełnomocnik ludności, z pierwszym rozkazem, aby pod osobistą odpowiedzialnością skonfiskować mieszkańcom wszelką broń.

Już pierwszą noc podczas której rosyjskie oddziały szalały strasznie z gwałtami i plądrowaniem, była nocą straszną dla Reinerz. Wszędzie słychać było wołania o pomoc, kto mógł uciekał do lasów. Dopiero po kilku przerażających dniach ustanowiona została rosyjska komendatura i pełnomocnik Rosslera mógł postarać się o przydziały środków spożywczych. Składały się one z jednego kilograma chleba na tydzień i osobę i trwały kilka tygodni. Niemcy, którzy wrócili do Czech, teraz wrócili głodni, żebrali o chleb. To wyzwanie nie było dla Rosslera łatwym zadaniem. Aby zapewnić spokój i porządek, utworzył on tzw. straż miejską. Składała się ona z około 100 mężczyzn, oznaczonych opaskami na ramię, którzy jednak też nie mogli zbyt wiele zdziałać. Zameldowaniu się wszystkich mężczyzn w wieku 18-50 lat przed ratuszem, czego wymagali Rosjanie (chyba po to, aby przetransportować ich do robót przymusowych), udało się Rosslerowi zapobiec.

W czwartek 10 maja, w dzień Niebowstąpienia w hali spacerowej wybuchła amunicja w kilku falach eksplozji z daleka słyszalnym grzmotem i ze znaczną chmurą dymu. Cała zamknięta część hali, pomieszczenie źródła wody i mleczarnia były w gruzach. Dom „Doktorhaus” stanął w płomieniach. Do eksplozji, według danych burmistrza doszło przez nieuwagę dwójki dzieci, które zginęły przy tym na miejscu.