Ojciec Reimann – zapomniany kompozytor z Wambierzyc. Rok 2021 jemu poświęcony w powiecie kłodzkim

Ignaz Reimann, gdyż o nim tu mowa, urodził się w Wambierzycach 27 grudnia 1820 r. Następnego dnia został ochrzczony. Jego ojciec Ignaz Anton (1785-1839) pochodził z Chocierzowa, a jego o trzy lata starsza żona Magdalena, z domu Elsner, pochodziła z Raszkowa. Jego rodzice pochodzili ze skromnego środowiska.

Ojciec był karczmarzem i muzykiem, to on dawał pierwsze lekcje muzyki na skrzypcach swojemu synowi i jego starszym kolegom. Później uczył go Florian Netwig - szkolny nauczyciel i dyrektor chóru w Wambierzycach. Pan Florian uczył go gry na fortepianie. W wieku 10 lat potrafił już grać na organach tak dobrze, że w niedziele i święta chłopiec siadał na ławce organowej i grał z pełnym entuzjazmem i przekonaniem. Dorośli, a zwłaszcza jego rodzice, patrzyli na małego organistę z dumą i podziwem.

W wieku 12 lat opanował już wszystkie instrumenty orkiestry kościelnej. W miarę postępów w nauce, wzrastała jego radość z gry, ćwiczył trzy do czterech godzin dziennie, a jego rodzice często musieli go upominać, aby w końcu przestał grać.

Ponieważ drukowane książki były bardzo drogie, zarówno nauczyciele, jak i oczywiście uczniowie często nie mieli innego wyjścia, jak tylko kopiować materiały potrzebne do prób i występów. Również do tej bardzo pracochłonnej pracy Ignaś był instruowany przez swojego nauczyciela Nentwiga. Notatki pisemne wyróżniały się jasnością, poprawnością i czystością. Tylko notatki skopiowane przez Ignaza rzadko zawierają błąd.

Gdy miał lat 13 zaczął wspierać swego ojca pieniężnie. Robił to poprzez grę w kościele podczas mszy i w gospodzie. W czasie przerwy w pomiędzy utworami wykorzystywał czas, aby w zeszytach nutowych studiować związki harmoniczne poszczególnych instrumentów. Kontynuował tę pracę w domu tworząc nowe utwory. Bardzo był dumny i zadowolony, gdy podczas zabawy przy jego utworach, bawili się ludzie.

Codzienny kontakt z nauczycielem, jak również fakt, że Reimann często musiał nadzorować uczniów podczas lekcji, a nawet musiał pomagać słabszym, pobudziło u niego pragnienie poświęcenia się zawodowi nauczyciela. Gdy jego rodzice dowiedzieli się o tym zamiarze, oddali chłopca do wioski nauczyciela Nentwiga w celu przygotowania go do seminarium.

Od 1838 roku, kiedy to miał już 18 lat, swój talent rozwijał w Ołtaszynie pod Wrocławiem jako asystent nauczyciela. Pięć miesięcy później wstąpił do kolegium nauczycielskiego szkół katolickich we Wrocławiu. Tam był do 1841 roku, w tym czasie zaprzyjaźnił się z Josephem Ignazem Schnabelem, którego wujkiem był Karl Schnabel - dyrektor muzyczny seminarium i kierownik muzyki katedralnej. To Katl Schnabel przyznał, że Ignaz posiada wielki talent przyznając mu stypendium.

W 1842 r. przybył do Jaszkowej Dolnej jako asystent wybitnego muzykalnego nauczyciela Klesse. Tam większość swego wolnego czasu spędzał na wspólnym muzykowaniu z ludźmi o podobnych zapatrywaniach.

Jednak parę miesięcy później Joseph Seidelmann sprowadził go do swojej szkoły w Krosnowicach. Po śmierci Seidelmanna w 1852 r. Reimann objął podwójne obowiązki dyrektora i organisty. Dla Reimanna rozpoczęła się niezwykle owocna kariera muzyczna tworząc chwytliwe, ludowo-kameralne kompozycje do muzyki kościelnej. Kompozycje Reimanna zyskały od razu wielkie uznanie i bardzo szybko rozpowszechniały się na Śląsku, w Bawarii, w Austrii a nawet w Ameryce.

W międzyczasie uczył początkujących muzyków, organistów i nauczycieli. Przygotowywał ich za niewielką opłatą a często nawet nie pobierał od ubogich żadnych opłat.

Niestety w trakcie choroby podczas wysokiej gorączki, w trakcie której bohater był przez trzy miesiące przykuty do łóżka, Reimann częściowo stracił słuch. Wada słuchu z biegiem lat się potęgowała, co w jego praktyce nauczycielskiej było istotną przeszkodą, a jeszcze bardziej przeszkadzało mu w działalności dyrygenckiej i praktycznym muzykowaniu.

W 1884 roku Reimann doznał ataku apopleksji, po którym pozostało mu porażenie i częściowy paraliż lewego ramienia i ręki oraz na koniec zapalenie płuc, w następstwie, którego miał ogromne trudności w oddychaniu i chodzeniu. W wyniku tego kompozytor poprosił o przejście na emeryturę. Prośba ta została spełniona 1 lipca 1885 roku. 2 tygodnie później gmina Krosnowice zorganizowała przyjęcie pożegnalne na jego cześć. Zgromadziło się wielu byłych uczniów, kolegów i przyjaciół. Jego plan spędzenia wolnego czasu na emeryturze został pokrzyżowany przez śmiertelny udar 3 dni później. Zmarł 17 czerwca 1885 roku. Został pochowany w Krosnowicach a jego płyta nagrobna zachowała się w krużganku kościoła parafialnego w tej samej miejscowości tuż przy swojej żonie.

Śpiewają chóry: Consonanza i Ex Animo z Wrocławia oraz Cantate Domino z Nowej Rudy oraz Opolski Chór Kameralny, przy akompaniamencie Orkiestry Festiwalowej Krzysztofa Bilińskiego – dyrygują prof. Marta Kierska – Witczak i dr Marian Biliński /Pani Profesor na chórze obok organisty Marka Fronca.

Ze swoją żoną, Cecylią, z którą przeżył w szczęściu 35 lat. Miał dwóch synów i córkę. Starszy syn Dr Heinrich Reimann zyskał sobie sławę i uznanie jako królewski bibliotekarz i główny organista w Kaiser- Wilchelm – Gedachtniskirche w Berlinie. Młodszy Franz Reimann był dyrektorem chóru i nauczycielem w Strzegomiu. Pogrzeb kompozytora dopiero dał świadectwo jak wielu miał zwolenników, wielbicieli swej muzyki, którzy tłumnie przybyli, aby pożegnać mistrza. Powszechnie nazywany był przez wszystkich „Ojciec Reimann”.

Najbardziej znaną mszą Reimanna jest msza pasterska w C-dur, zwana także mszą Christkindl. Razem z piosenką „Cicha noc ” Roberta Führera i „Transeamus” Josepha Schnabela śpiewano ją w w hrabstwie Glatz w Wigilię Bożego Narodzenia. Do innych znanych utworów należy również „Radosna pieśń wielkanocna”.

"... bo Bożków i okolice ciekawe są!"
Krzysztof Kręgielewski

Po dziś dzień, co roku, organizowany jest w m.in. Krosnowicach i Wambierzycach Międzynarodowy Festiwal im. Ignazego Reimanna. W tym roku odbył się po raz dwudziesty.

Decyzją Rady Powiatu Kłodzkiego rok 2021, który dobiega końca, został ustanowiony rokiem kompozytora Ignacego Reimanna.

https://www.facebook.com/ECKERSDORFHISTORIA